13 november 1972,
er liep een schip vast op het strand van Castricum. Waarom dan de vermelding bij Wijk aan Zee? Het waren de Wijkers die voor redding en opvang zorgden, mijn vader was daar een van.
Persoonlijke bezittingen werden mee van boord genomen. Iets dat eerst zo belangrijk leek voor een van hen, werd later achtergelaten bij vertrek uit de opvang. Weggooien? Nee, voor mijn ouders geen optie, ook al was het maar een folder over chinees porselein. Op de achterkant van de folder was de plaat van deze paardjes. Nu, veertig jaar later, niet moeders mooiste meer, maar wegdoen? Dacht ik niet 🙂
Voor de geschiedenis plakte mijn vader aan de achterkant ook nog een poster. Zonder vouwen en invloed van licht stukken beter bewaard gebleven 🙂
(de hier geplaatste foto’s zijn panorama’s van beide zijden van het ‘schilderij’)