Als ieder jaar was er gister weer de grote intocht op televisie. In de weken hiervoor wordt er al naar toegeleefd. Niet meer zo als vroeger, van hij komt, hij komt, maar door alle nieuwe technologie maken we het vertrek uit Spanje en de tocht naar Nederland al mee. Iedere dag het Sinterklaasjournaal. Wat een feest.
Heel anders dan vroeger. Ook toen leefden we naar de intocht toe, maar met de spanning van het onbekende, het verrassingseffect was groter naar mijn idee.
Half november de grote dag. Op zaterdagochtend zat het grootste deel van Nederland aan de TV gekluisterd om te zien hoe Sinterklaas met de pakjesboot aankwam. Die dag kwam hij alleen in Amsterdam aan en bezocht nog geen andere intochten. Feest, groot feest.
Die avond mochten we onze schoen zetten bij de schoorsteen. Lekkers voor het paard erin (of bij). Piet kwam het er snachts uithalen en kregen we wat pepernoten. Met heel veel geluk een klein cadeautje. De week erna kwam Sinterklaas dan een kijkje nemen bij ons in het dorp. Feestelijk binnengehaald met de ‘toeter en hengst club’. Sint in de koets, samen met de hoofdpiet. De andere pieten al strooiend (later in plastic-zakjes uitdelend) er om heen.
Doordat we in een dorp woonden was alles veel beperkter. Nee, toch niet alles. De aandacht en het persoonlijk contact met Sinterklaas was vele malen groter! En dat is nu juist wat het zo leuk maakte. Sinterklaas kende ons bij naam en toenaam en kende al onze streken. Ieder jaar opnieuw bij hem komen om een liedje te zingen, groepje voor groepje.
Ik kan nog zeggen dat ik mn Sinterklaas gekend heb, jaren later zelf onder hem gediend heb. In een klein dorp veranderd niet zo veel, de koetsier en zijn hulpje zijn in de loop der jaren van plaats verwisseld, misschien andere paarden. Maar nog altijd dezelfde koets en Klaas.
Het dorp waar JenK opgroeide was groter dan dat waar ik opgroeide. De intocht grootser en minder persoonlijk. Toch, ook Jochem heeft zijn Klaas gekend. 
Vanaf de peuterspeelzaal en nog jaren daarna. Klaas die thuis langskwam als je ziek was bij het feest op school. Zijn Klaas! waar hij ook nog afscheid van heeft mogen nemen. Heel bijzonder, onder het genot van een huiselijk bezoekje.
Sinterklaas is voor ons een ander feest geworden, wel nog steeds een traditie die absoluut niet verloren mag gaan. Dit ondanks dat de vooruitgang mijns inziens ook een achteruitgang is geworden. Onpersoonlijker en vele malen commerciëler.
Nog even wil ik stilstaan bij de oude man, tijdens de intocht in Sneek, in 2005. Sinterklaas liet daar zien dat ondanks alle nieuw regels en protocollen dat voor hem de kinderen nog altijd het belangrijkste zijn. Tijdens de intocht is de route aan alle kanten afgezet. De kinderen kunnen Sint en Pieten niet voor de voeten lopen, Sint zelf kan hierdoor ook nergens bij. Grote kindervriend die hij is, is hier echt niet blij mee. Langs de route in Sneek stonden aan de ene kant dranghekken, aan de andere kant niet overal. In ieder geval niet bij de garagedeur van het kantoor waar een oud-collega werkte. Hij had ons uitgenodigd de grote Nederlands intocht bij hen mee te maken. Heel bijzonder. En die garagedeur, stond op het juiste moment open. Nee, de kindjes bleven keurig binnen staan, alles volgens protocol. Alleen voor Sinterklaas zijn kinderen nu eenmaal belangrijker dan protocollen. 
Amerigo werd gestopt (ondanks het protest van de regie, maar je ziet Sint wijzen en duidelijk maken: “Ik ga eerst daar heen!”) en Sint en Pieten stonden uitgebreid stil om alle aandacht aan deze kindjes te geven. Genoten heb ik van dit persoonlijke moment van DE Sint. Sint die duidelijk even de regie vertelde dat ze ‘de pot op konden’ en hij eerst bij de kindjes ging kijken en praten (uiteraard uit de uitzending geknipt) 
Onze Wen zat inmiddels al op de middelbare school, maar Amerigo kunnen aaien en knuffelen was een hele oude stille wens die op dat moment toch nog in vervulling ging. Dank u Sinterklaas, dank u, voor dit bijzondere moment Xx.
Met het komend afscheid van Amerigo is er een tijdperk afgesloten. Amerigo, geniet van je oude dag.