Gelezen op het internet, geschreven door Iréna, hier neergezet omdat het zo herkenbaar is en exact weergeeft hoe het is.
Bij het lezen liet het me glimlachen ondanks de confrontatie 🙂
Vandaag of Morgen
Morgen . . . . .
het zal me morgen wel lukken.
Het is een gedachte die me zowat elke dag door het hoofd gaat.
Nu even niet . . . . .
maar morgen lukt het me wel.
En dan stel je de dag nadien vast dat het je weer niet lukt.
De wil is er wel maar de fut is afwezig.
Zonder ook maar iets te hebben volbracht van al je plannen, maak je al plannen voor de dag erna.
Morgen, altijd maar morgen.
Vandaag wordt altijd zowat een verloren dag.
Dag na dag, week na week, jaar na jaar.
Morgen …!!!
Morgen ga ik vast en zeker de ganse dag wakker blijven, maar nu even niet, je legt je op de sofa en valt in slaap.
Morgen ga ik vast en zeker de strijk doen, maar nu even niet en je laat het strijkijzer terug afkoelen.
Morgen ga ik vast en zeker poetsen, maar nu even niet, en je zet de emmers vol met water, buiten op de koer.
Morgen ga ik een wandeling maken, een vriendin bezoeken of ik trek naar de stad.
Morgen ga ik dit of dat.
Altijd ben je overtuigd dat het je morgen zeker gaat lukken, je denkt er zelfs niet meer over na dat het meer dan waarschijnlijk niet zo is.
Zou het mogelijk zijn dat ik beter af was met een zware depressie?! Wel kunnen maar totaal geen goesting?
Bij mij is het altijd andersom, goesting om bergen te verzetten maar dat verdomde lijf wil niet mee.
Af en toe, op een morgen kom je dan uit je bed en dan blijkt morgen echt vandaag te zijn.
Vandaag ga ik echt niet slapen, dat doe ik morgen wel.
De strijk wordt gedaan, je poetst of je leven er van afhangt, je gaat wandelen, bezoekt een vriendin of je trekt naar de stad.
Elke vandaag is vandaag en wie gaat er me tegenhouden.
Het gaat je “goed” en elke dag is een welkome dag.
Je gaat ervoor. Een dagje met een vriendin, die het op dat moment zeer gepast vindt van je te zeggen:”Je kan het verdorie toch goed verstoppen!”
Wàt kan ik verstoppen? Op dat moment valt er niets te verstoppen, ik functioneer. Ik maak er geen woorden aan vuil, maar de ondertoon bevalt me niet.
De schijnbaar voorzichtig gekozen woorden laten het duidelijk voelen dat er iets anders wordt bedoeld.
Men begrijpt het sowieso niet. Zou ik het eventueel wel begrijpen?! Waarom zou ik me nog moe maken om het trachten te expliceren, het is nutteloos, bij zowat iedereen.
Men ziet me enkel op de vandaag-dagen, op morgen-dagen kom ik het huis niet uit.
De jaren van me uit te sloven om toch maar zo gezond en fit mogelijk over te komen zijn voorbij.
Ik heb mezelf meermaals zonder fut voort gesleurd om menig ander te plezieren en ik kon het inderdaad goed verstoppen maar dat verstoppen heeft meer kwaad dan goed gedaan.
Na zo’n gefake’te vandaag-dag volgden er ontelbare morgen-dagen en op zulke dagen zie je meestal niemand.
Want men heeft gezien hoe pront het je verging zal je van al die zever wel genezen zijn.
Als men je per toeval toch bezoekt op zo’n morgen-dag ben je toch niet te genieten en denkt men er het zijne van..
Het is me in die 20 jaar meermaals overkomen.
En hoe kan je in Godsnaam van eender wie ook, verlangen dat men je toestand onder ogen ziet? Dat men al je miserie begrijpt?
Dat verlangen heb ik al lang opgegeven, ik begrijp er meestal zelf niets van.
Enkel mensen met ME/CVS verstaan wat ik bedoel.
Want m’n vandaag-dag is weer in één seconde verdwenen, ik moet dus dringend gaan slapen, maar de rest schrijf ik vast en zeker
MORGEN WEL