Voor beiden heb ik al jaren een grote passie. Vooral voor mooie vellen schrijfpapier, papier met mooie plaatjes, randen of een lichtgedrukte afbeelding waar je overheen kan schijven. En schrijven, dat deed ik. Vellen vol. Vandaag ligt er bij de tijdschriftenafdeling van de supermarkt het Flow ‘Winterboek’ (een heerlijk ouderwets woord dat winterboek) over brieven en kaarten. Ik neem het mee, een verwennerij voor mij. Ik geef mezelf een schouderklopje. Goed gedaan zouden de kinders en manlief zeggen. Ja lieverds, ik leer het nog wel eens 😉
Thuisgekomen beleg ik de bank. Sorry katmans, voor jou hier even geen plek. Winterboek op schoot en lezen maar. Lezen over brieven schrijven en brieven lezen. Over de fantastische snelheid waarmee we tegenwoordig communiceren. Binnen een enkele seconde heeft de ontvanger dat wat we hem of haar willen vertellen. Lieve, snelle berichtjes, maar zonder de zorgvuldig gekozen woorden, de pen en het papier van vroeger. Vaak vele malen oppervlakkiger, het moet tenslotte passen in de 160 (sms) of 144 (Twitter) tekens. Uitgebreid je gedachten of gevoelens op papier zetten is er niet meer bij. Geen tijd en gemakzucht, de snelheid van de moderne communicatie. FaceBook, ook zo’n modern snelheids berichten instituut, geeft dan wel wat meer ruimte, daartegenover staat dat al je vrienden meelezen. En ach, niet iedereen hoeft alles te weten.
Al met al ben ik op zolder terecht gekomen. Daar was ik al eerder, de afgelopen weken heb ik de deze beetje bij beetje opgeruimd. Onze kinders hebben bewaren niet van een vreemde. Nu had ik al van veel overtollig spul afscheid genomen in de jaren, één doos ben ik nooit aan begonnen met uitzoeken. Wat er in zat wist ik, wegdoen verboden, alleen de plaats waar de doos stond is in de loop der jaren veranderd. Een doos herinneringen, die neem je mee zolang je verder leeft. En in die doos zit (naast nog aller handen zaken) papier, papier met pen beschreven.
Afgelopen dagen had iemand het over een map met brieven van mij, hij moest ze toch maar eens gaan herlezen. Benieuwd naar wat ik destijds geschreven had, heb ik de bewuste doos open gemaakt en ben gaan zoeken. Vaak bewaarde ik bij de brief die ik ontvangen had een kopie van het door bij verstuurde antwoord. Makkelijk voor iemand met een (toen al) minder werkend geheugen, en ja, wie had je wat al wel of niet gemeld. Maar nee, die zaten er bij deze stapel niet bij. Stapel ja, ook dat wist ik niet meer. Toch nieuwsgierig of ik iets over mijzelf te lezen kwam een en ander eens op datum gelegd. Een briefwisseling die ruim zes jaar besloeg met en paar langere tussenpozen. Brieven geschreven op allerhande papier, met lijntjes, zonder lijntjes, getypt, op briefpapier met plaatjes, met randen, op kaarten en foto’s. Eenmaal begonnen met lezen is stoppen geen optie. Brieven over alle daagse zaken, over zijn liefdes van destijds, over lachen, huilen, werk, hobby’s, vrienden, ups en downs geschreven aan een maatje, een klankbord. Al met al bij elkaar een bijzonder (dag)boekwerkje. Na 6 jaar komt er na de laatste Tot schijfs ! niets meer. We zijn zo’n 27 jaar verder en eigenlijk ben ik heel erg benieuwd hoe het verhaal van de schrijver is verder gegaan. Net zo goed als ik benieuwd ben naar het meisje van destijds. Naar het meisje dat antwoord heeft gegeven op die brieven, naar wie was ze.
Want wie ik toen was, heeft mij mede gemaakt tot wie ik nu ben, een super gelukkig mens met de liefste man van de hele wereld met een fantastisch stel kinders. Afgedwaald van pen en papier had ik dit stukje misschien beter ‘memory-lane’ kunnen noemen . . .
Ach wat, morgen ga ik gezellig met mijn lieve dinnetjes van de middelbare school ‘High-tea-en’, we gaan elkaar weerzien na 33 jaar 🙂