Gers Pardoel, je blijft in m’n hoofd zingen, opnieuw en opnieuw en opnieuw.
Hij neemt me mee, hij neemt me mee op reis,
hij neemt me mee, naar ROME niet Parijs (daar waren we al een paar keer namelijk 😉 )
Hij neemt me mee ee ee ee ee ee . . . . .
Verplicht tot rust en nietsdoen het stadsgidsje van Rome eens doorkijken. Wat willen we allemaal gaan zien en waar willen we extra tijd aan besteden. Vaticaanstad, Colosseum, Spaanse Trappen (voor een ‘oudste’ momentje), Piazza Navona. Een dat drukke rotonde-kruispunt met standbeeld en fontein, waar was dat ook alweer? Zou daar nog een foto van zijn in dat album met plaatjes uit 2000, toen ik er met een kantooruitje een bezoek bracht? Waar is dat album eigenlijk? Gewoon op de plank blijkt en 10 minuten later ben ik ineens beland op Memory Lane.
Het bericht van het uitje, de voorbereidingen. Zoeken naar wat we in onze vrije tijd daar kunnen gaan bekijken en niet op het programma staat. De platte grond en de Metronet-kaart, printjes over het hotel de weersverwachting voor die dagen, 30-28 graden en zondag regen. Die regen hebben we gehad ook, met bakken!
En dan de foto’s,
wat hebben we er een lol gehad. Medepassagiers op de heenreis vonden ons een hele vrolijke gezellige groep. Dat we van een notariskantoor waren kwam niet echt geloofwaardig over. Omdat ‘s avonds om tien uur het licht uit moest (kampregels 🙂 ) gingen we maar naar buiten om twee straten verder op een terrasje op de stoep nog maar het een en ander te nuttigen. En er is wat genuttigd. Toch, fris en fruitig of niet, de volgende dag weer vroeg aan ‘t ontbijt. All Rise! De geliefde uitspraak van onze EDV, op naar al het moois dat de stad te bieden heeft.
‘s Avonds eten in een restaurant waar de ‘straatmuzikanten’ een deuntje kwamen spelen, oude Italiaanse liedjes waar door een paar van de heren de Sirtaki op werd gedanst 🙂 Onze niet rokers die ineens ‘rokers’ bleken te zijn na het eten. Met z’n allen lopen door de stad. Later ergens op een grote binnenplaats van een restaurant nog wat drinken, waar onze directeur ineens Koos Alberts werd en een kandidaat zich ontpopte tot cabaretier. De bos rozen (aan tafel gekocht) was weinig meer van over, de voorstelling hilarisch. Waanzinnig, wat hebben wij gelachen.
Uiteraard, bij het bezoek aan de Trevi fontein een muntje gegooid, je wist namelijk maar nooit . . .
En nu, twaalf jaar na het jubileum jaar neemt m’n lief me mee.
Hij neemt me mee ee ee ee ee ee 🙂