een jaartal in ons geheugen gegrift. Covid-19 gaf de richtlijnen aan. Al had het in het verdere verloop voor ons, op de heel verdrietige gevolgen van Jochem’s Café Blauwe Toren na, geen zeggenschap. We namen afscheid, van te veel. Van een Heleen, oude vriendin, en Guus, een lieve vriend. Van Tuuk, de liefste moeder uit mijn kinderjaren. Zij was de moeder die in mijn kinderjaren voor mij een steen verlegde in mijn rivier op aarde. We namen afscheid van nog een vriendin, Bertie, en van onze geliefde ‘buur-onkeltje’ ome Gerrit.
Mijn eigen moeder brak haar voet, herstelde langdurig in het revalidatiecentrum en verhuisde naar een verzorgingshuis. Vele maanden woonde ik in haar huis op de Vreding aan de andere kant van het land, zocht uit wat er wel en niet daarna met haar meeverhuisde naar het verzorgingstehuis. En dan, na nog geen maand in het Holthuys te wonen, namen we ook heel plotseling afscheid van haar. Op dezelfde dag, dat we zaten te wachten op de uitslagen van onze oudste haar baarmoederhalskanker onderzoeken. Die uitslagen waren niet zoals gehoopt en gewenst. Inmiddels is zij voor de tweede keer geopereerd en wachten we weer met elkaar op uitslagen in de week voor Kerst. Nu weten we dat bestraling en chemo gelukkig niet nodig is.
En dan wordt onze grote gezinsmaatje Meneer de Cock ziek,
de dag na Kerst nam hij afscheid; “tot later lieverd, daar op de Regenboogbrug” 🌈
Maar 2020,
was ook het jaar van zoveel warme bijzondere momenten:
– van op 1 januari (eindelijk) naar Berlijn gaan,
– van het vakantiegevoel in eigen tuin door op een andere plek te gaan zitten,
– van ‘tegen de regels in’ even Jodiumsnuiven op de pier (na 2 maanden beperking, op een sombere dag zonder overige toeristen, dat wel),
van Belezza, die als dochter van Bonita en Troy, haflinger Bella toch onverwacht nog oma maakte, nu dus drie generaties op de Paddock Paradise,
– van Mila die geboren werd, dochter van Sophie en Jer
van een ander autootje zien staan vanaf de snelwegrotonde in Gieten,
– en die toch kopen, omdat de oude na 15 jaar en 300.000 km echt met pensioen moest,
– van licht en open gordijnen in het huis op de Vreding in Annen – de buurt wist niet wat hen overkwam,
– van gezellig samen met de buurvrouwen voor het huis op de Vreding koffie te drinken, van heel veel lachen daar, ondanks de ernst, al het werk, en het verdriet,
– van de hulp die, uit alle hoeken daar, mij aangeboden werd (wetende dat moeders iedereen van de dam weerde)
– van even tussendoor toch een weekje weg naar een plekje in de ‘middle of nowhere’ voor broodnodige rust,
– van alle uren van de dag kletsen bij de MacD met Joost, omdat zijn vrouw Ell een zware gespecialiseerde heupoperatie kreeg die alleen in Assen uitgevoerd kan worden,
– van een aan mij vertelde wandeling door m’n ouderlijk huis langs alle herkenningspunten naar aanleiding van het zien van een beddenpan,
– van bloemen die een thuis maakten tussen verhuisdozen, en met de dozen meeverhuisden naar huis,
– van een huis vol bloemen tussen dozen voor ons twaalfeneenhalfjarig huwelijk, waar we ons eerst nog over verwonderden, omdat we het zelf vergeten waren …..,
– van schilderijen die we terug naar Ameland brachten, waar ze ooit geschilderd werden,
– van het daar letterlijk en figuurlijk volledig uitwaaien omdat dat hard nodig was,
– van een jaar met nog veel meer ups en downs dan dit, het jaar wat we afsluiten met het heffen van een glas op alles dat was en zeggen,
Proost, op het jaar 2021